Sevgiliye Mektup

Yıllardan beri kullanılır su sarnıçları.. Bilirsin, yerin altına inşa edilmiş dev havuzlar.. İçme suyu biriktirilir ya hani, o mimari harikası direkler bir sure sonra suların altında kalır, görünmez.. Sonra yeniden azalır sular, tekrar gün yüzüne çıkar sanat.

Sanat bir yana, sarnıçların en güzel yanı temiz suyu barındırmasıdır içinde.. Kullanmak için elbette, Ama içmek için daha çok.. Tertemizdir içindeki sular. Yerin altına yapılan kanallarla, topraktan süzülerek gelen tertemiz minik derecikler yavaş yavaş doldurur sarnıçları.. Kana kana içsin diye insanlar. Hala, bugün de, benzer arıtma yöntemleri kullanır insan oğlu, suyunu temizlemek için.. Ne kadar anlamlı.. Atadan kalma yöntemlere sadakat.. Yaşam için.. Su için.. ve dahası, daha iyi bir yolu yoktur suyu temizlemenin, süzmenin..

Kim bilir ne yapıyorsun şu an sen, bense sana tutmuş sarnıçlardan bahsediyorum.. Ama sebepsiz değil inan bana.. Sebepsiz olamaz zaten sana söylediğim, söylüyor olduğum ya da söyleyeceğim tek bir kelime bile..

Yaşam da böyledir okyanusum.. Yaşam da tıpkı sarnıçlar gibidir.. Daha doğrusu yaşayan insanlar birer sarnıcıdır dünyanın.. herkes, içinde barındırdığı sanatsallığını, birikimleriyle doldurur, bir süre gelir, dolup taşar içi insanın ve o an kendine ait parçalarının yok olduğunu ya da sular altında kaldığını fark eder.. Biz de böyleyiz seninle.. Sularımız çekilmiş, bize ait olan kalıntılar çıkmış ortaya önce, sonra, toprağımızın süzmeyi başaramayacağı kadar yoğun bir yağmura yakalanmışız, kirli sular dolmuş içimize, sonra uğraşmışız sarnıcımızı boşaltmak, temizlemek için yeniden.. Biliyorum.. İkimiz de buyuk hortumlarla kısa surede boşaltıp içimizdeki zifir suları, buyuk orkestralarla kırıntıları temizleyenlerden değiliz.. Sen de, tıpkı benim gibi, ben de, tıpkı senin gibi, yani biz, ellerimizde birer damlalık, zamanlarca uğraşmışız sularımızdan arınmaya.. Ama yağmur devam etmiş.. biz yine dolmuşuz.. baştan başlamışız.. yağmurun dindiğini sanıp, hızlanmaya çalışmışız.. yine yağmur bastırmış, toprağımız süzmeden göndermiş tozlu siyah suları içimize..

Peki ya şimdi? Yağmur durdu okyanusum.. Yağmur durdu.. İçeridesin sen simdi.. Bir şarkının bilmem kaçıncı mısrasına dalmışsın sen, ama ben penceremden gök yüzüne bakıp, gözümün içine parlayan dolunayı seyrediyorum açık gök yüzünde.. Yani yağmur dindi okyanusum.. artık içimizdeki suları boşaltma vakti.. Damlalıkla değil bu kez.. Ya da damlalıkla.. Bilmiyorum.. Ama olanca gücümüzle, durmadan, bitirene dek en küçük toz zerresini barındıran damlayı..
Tertemiz olacak içimiz.. İkimiz de biliyoruz bunu.. Sanatımız, içimiz, direklerimiz, kemerlerimiz, yani yıprandığını sandığımız mermer hislerimiz, tertemiz gün yüzüne çıkacak.. Sabret biraz.. Sabret.. İşte o zaman , işte o zaman, biz, ikimiz, bütün çıplaklığımızla, bütün tecrübemiz ve bütün içtenliğimizle birbirimizin karşısında olacağız.. İşte o zaman , pervasızca, umarsızca, yağmur olup, süzülüp, en temiz halimizle birbirimizin içine akacağız..

Bir yarış değil bu.. Kimin daha önce boşaltacağının önemi yok içindeki karanlık suları.. Ama biliyor musun, ben önce bitirirsem bu işi, ilk ben çıplak kalırsam karşında, ki kaldım bile belki de, seni sevmekten vazgeçmeyeceğim sen arınana kadar eskimiş, bayatlamış su birikintilerinden.. ve asla yalnız bırakmayacağım seni.. Yardımsız bırakmayacağım dev sarnıcını temizlerken sen.. Çünkü , tıpkı şu satırları şu an yazarken sevdiğim gibi seni, özlediğim, istediğim, merak ettiğim, düşlediğim ve iyi olmanı dilediğim gibi, o zaman da seni seviyor olacağım beni sevip sevmediğini düşünmeksizin..

sevgim korusun seni okyanusum.. umarım iyi geçiyordur gecen.. sevgim korusun seni...
sanatım armağan olsun sana.. yaşamım armağan olsun..